Orduya Alımlar!

Orduya Alımlar Başlamıştır! Alınmak İçin Aşağıdaki Formu Doldurun:

Ad:
Soyad:
Yaş:
RP:

Ad: Hanna
Soyad: Beth
Yaş: 27 gerçekte 13
RP:

Ay!.. Gökyüzünde geceleri ortaya çıkan, dünyanın uydusu.. Çoğu insan onu böyle tanımlamakta hiç zorluk çekmiyordu. Vivian dışında.. Ay, onun hiçbir zaman basit bir gök cismi olmamıştı. O her karanlıkta ortaya çıkan, karanlığın gizemini bir nebze olsun, aydınlatan, gümüşi ışıklarını kendilerinden kaçmaya çalışan insanlara yansıtan bir varlıktı. Bir varlık.. Evet, o kesinlikle canlıydı, nefes alıyor, üzülüyor, seviniyor ve insanlar gibi yaşıyordu. Sadece insan denen o dikkatsiz mahlukat bunu algılayamayacak kadar, meşgul ve ihmalkardı. Eğer o yaşamasaydı, geceleri Vivian' a nasıl arkadaşlık edecekti?.. Yalnız kaldığı gecelerde, canı bir şeye sıkıldığında ya da sadece konuşmak istediğinde, tüm ışığını ıslanmış yüzüne yansıtıyor olması, tesadüf müydü? Mümkün değil...

İşte yine Vivian'ın yalnız kaldığı gecelerden biriydi. Gölün yanı başındaki bankın üzerine oturmuş, gözleri havada, yine ayın o meşhur ışığı onun yüzünü aydınlatıyordu. Gözlerinden bir damla yaş düşerken, kimsenin duyamayacağı bir şekilde şarkı mırıldanıyordu. Kimse bilmese de, çok güzel bir sesi vardı ve şarkı söylemek ona gerçekten çok yakışıyordu.
''When you're gone,The pieces of my heart are missing you,When you're gone,The face I came to know is missing too,When you're gone,The words I need to hear to always get me through the day,And make it OK,I miss you..'' Şarkının en güzel kısmı buydu onun için... Büyük bir özlem vardı her sözünde ve Vivian bu şarkıyı her mırıldandığında, gözlerinde ki yaşlar kurumuşsa, tekrar akmaya başlıyordu. Kalbindeki melodi onun içindeki bir yerlere basıyor ve normalde duvarlarla örülmeye başlamış kalbinin çıtırdatıyordu. Aslında özlem yakından tanıdığı bir duygu değildi, kimseyi sevmemiş ve ardından bu duyguyu tatmamıştı. Fakat Vivian tuhaf bir şekilde duyguları severdi. Nefret, tutku, aşk... Onları aklına getirdiği zaman aklında çakan imgeleri severdi. Ve tutkudan sonra en çok sevdiği duygu özlemdi. Saçmaydı ama o tatmadığı bir duyguyu seviyordu. Gözlerini açarken, irisleri duygularının yoğunluğu ile daha mavileşmiş, yüzünde hüzünlü bir gülümseme vardı. Kimin için bunu hissedeceğini bilmiyordu ama mutlaka bir gün tadacağından emindi.

Yakamozlar gölün yüzeyini ışık bahçesine dönüştürmüşken, Vivian farkına varmadan kendi kendine konuşmaya başladı. "Su perileri aşıklarını arıyor! Boşuna uğraşmayın, onlar yok, en azından burada değilller!" Oldukça saçmaydı, biliyordu ama kendi kendine konuşmak, haylaler kurmak, Vivian için diğer insanlarla aptalca şeyleri konuşup, tartışmaktan çok daha iyi bir şeydi. Düşünceleri gözden geçirmek her zaman daha iyiydi. Tabii bir de hayaletler vardı. Vivian onlara karşı tuhaf bir sevgi besliyordu. Teknik açıdan yaşamıyorlardı ama hala onlarla konuşabiliniyordu. Aslında onlar hiçbir zaman ölmüyordu. Hatta ahayalet bir arkadaşı bile vardı. Sevgili Asgard!.. Çok genç yaşta ölmüş bir sevaşçıydı. Yaşadığı dönemdeki kara cadıya yardım etmek isterken öldürülmüştü. Vivian çok üzülmüştü ve o günden sonra tüm fikir dünyası alt üst olmuştu. Zamanla Asgard'ın fikirlerini benimsemişti ve onları daha da geliştirmeyi amaçlamıştı. Anılar aklına gelince ağlaması durmuş, dalgın gözlerle gölü izlemeye başlamıştı.

"-Küçük bir kızın bu saatte burada olması sakıncalı değil mi?"

Vivian arkadan gelen tanıdık sesle kendine gelmiş ve bu sefer şaşkınlığın pençesine düşmüştü. Fakat başını çevirmeden, sesindeki heyecanı belli etmemey çalışarak konuşmaya başladı.

"-Sanırım sana göre ben hep küçük bir kız olarak kalacağım, Asgard!"

Vivian ani bir hareketle başını ona çevirirken, karşısındaki uzun boylu, yakışıklı hayaleti görünce yüzünde ender rastlanan kocaman bir gülümseme belirdi. Saatlerce konuştular. Vivian biraz ağladı, haykırdı ama en sonunda sakinleşti. Ay yerini güneşe bırakmaya hazırlanırken, Asgard konuştu.

"-Evet Vivy. Sabah oluyor, artık gitmem gerek. Hoşçakal!"

Hayalet geldiği gibi geri dönerken, Vivian onun daha sık yanına uğrayacağından emin, saatlerdir oturduğu banktan kalktı ve uyuşmuş ayaklarla yürümeye başladı. Gece yatağında değildi, en azından sabah orada olmalıydı..

Hanna artık Battle Server'dansın. Ve ordudasın.